Desde o meu punto de vista, nas pasadas eleccións autonómicas quedaron varias cousas claras. Que o Partido Popular segue a ser a forza favorita nas nosas comarcas e en Galicia, e por riba, a perda de votos que sufriu nalgúns concellos veuse amortiguada pola caída estrepitosa de PSOE e BNG.
No campo do marketing político, as mensaxes publicitarias do PP non me gustaron, creo que pecaron de demasiado triunfalismo, pero as da oposición aínda menos. Chegaron máis ben a enfadar ao centro-dereita que a mobilizar a esquerda. E os enfadados votaron. Feijóo saleu vivo e aínda máis fortalecido dos debates televisivos e o “man a man” entre Pachi e Jorquera perxudicou aos dous. Desperdiciaron a campaña.
Un Presidente arroupado polo seu partido contra dous candidatos que empezaron a carreira mancados. Pachi Vázquez, que foi elixido grazas o adianto electoral, con loitas internas e coa recente herdanza adversa do PSOE de ZP. E Francisco Jorquera sobrevivindo a unha “guerra civil” política no campo do nacionalismo e que viu coma un vello gaiteiro chamado Beiras era o máis querido na romaría. O candidato do Bloque tampouco podería ser doante de carisma, aínda que ten outros valores.
Porque por moito mérito que teña a situación, que a ten, que veña Beiras, lle gañe u pulso a UPG, e poña contra as cordas ao PSOE e ao BNG, significa varias cousas. Que PSOE e BNG fixeron moitas cousas mal durante a lexislatura, que non souberon conectar coa cidadanía e que Xosé Manuel Beiras aproveitou este camiño baleiro para levarse un botín electoral moi importante, aínda que insuficiente para desaloxar, como quería él, a Feijóo de San Caetano.
E moitos condicionantes dan ao final a solución. Maioría absoluta de Núñez Feijóo que sobrevive a crise, debacle no PSOE e BNG, e irrupción moi potente de AGE. Ademáis, os galeguistas e nacionalistas de centro-dereita, que disque habelos hainos, seguen sen ter unha opción onde refuxiarse. Compromiso por Galicia foi un fracaso, e no seu seo, estase certificando a defunción de proxetos como os de Terra Galega, lonxe dalgunhas aventuras municipais, que non contribuiu o agardado ao derrotado plan de Xoán Bascuas. Tamén Mario Conde supuxo un fiasco, nunha terra onde moitos votantes mandaron un serio recado a clase política, ao traverso da abstención ou de apoios a forzas como Escaños en Blanco.
Con todo isto, a decisión foi a que foi, e o xogo democrático é para respetar. Ábrese unha etapa de reflexión para os perdedores que pode ser un novo camiño para convertirse en alternativa, ou senón se fai axeitadamente, pode traducirse nun via-crucis. E se é evidente e quedou demostrado, unha vez máis, que o PP é o partido máis querido polos galegos, tamén me quedou claro que as veces as persoas non votan polo mellor, senón que apostan polo menos malo.
¡Excelente artigo de opinión señor Lema! Só che faltou suliñar un aspecto máis, que son as declaracións postelectorais de certos cargos do PP.
ResponderEliminarA señora Cospedal e outros altos cargos asumiron a victoria en Galicia coma "un respaldo a las políticas del PP en toda España", e coido que están moi equivocados, a victoria en Galicia é unha victoria exclusivamente de Feijoo ante as pouco serias alternativas que tiñamos.
O mesmo lle podemos aplicar o señor Landeira que dixo “Santa Comba explicoulle ao señor Ucha que non o quere e que tampouco quere un goberno socialista"
Os resultados destas eleccións non se poden extrapolar nin o eido local nin o ámbito nacional, para min esta é unha victoria dun candidato, que non dun partido político.