Beatriz Fernández

Uns versos sobre a meiga de Carantoña do meu libro "Cartafol de Néboas".

Coincidindo coa reportaxe de www.cronicasnerias.blogspot.com sobre o proceso a Beatriz Fernández, recuperei este poema que lle fixen e que se inclúe no libro "Cartafol de Néboas".

“Beatriz Fernández”

Soa, enferma, maltratada

a viúva do xastre de Carantoña

sofre nun leito de ferro xeado,

bacanal de golpes,

os cabaleiros da santidade

cautivaron nas súas redes,

a Beatriz Fernández.

Alguén terá a culpa de colleitas nefastas,

dos vicios da carne, nenos sen vida,

do raio que tronzou a torre da igrexa,

das misas negras, de tantas desgrazas,

das encrucilladas poboadas de velas.

Sobre o seu corpo, o mazo obseso dun xuíz,

con toda  a forza da lei e das torturas,

no mes das flores, cárcere anguriosa,

e un séquito de douscentos cómplices.

Tódalas culpas do demo sobre Beatriz,

coa súa cruz de bronce, vagamunda de camiños,

por ser curandeira, visoira e carteira,

das terras de Nemancos, a gran meiga.

Sen invocar a Satán, sen adorar ó maligno,

sen plantar sementes do mal, recibiu o castigo,

e nas portas da morte, homes dun tribunal,

pediron que se detivera ese cruel designio.

Calaron os barrotes, quedou en liberdade,

máis comenzou a crucifixión interior,

coa saúde magoada, o corazón aprisionado,

foise levitando entre os carballos.

Esa cruz de bronce pasou de man en man

desde aquel mes das flores de 1611,

da meiga de Carantoña, pozo de sabiduría,

dos osos devorados pola inxustiza.